Blog 3: is de VN nog steeds nodig?
Terwijl ik thee dronk en een cronut at met een vriendin in Lower Manhattan, vroeg ze aan me: “Enaam, hebben we de VN eigenlijk nog wel nodig volgens jou?” I moest erom lachen, niet omdat ze me de vraag stelde, maar omdat het een vraag is die ik mezelf de afgelopen tijd ook regelmatig heb gesteld.
In het kort: ja, we hebben de VN nodig, in al haar gebreken. En idealiter kunnen we haar herstructureren.
Om een volledig antwoord op deze vraag te kunnen geven, moet eerst een andere vraag beantwoord worden; waar is de VN opgericht en wat wil de organisatie berijken?
De VN is opgericht na de Tweede Wereldoorlog, in een poging om internationale vrede en veiligheid te waarborgen. Daarnaast is de VN er ook om mensenrechten te bewaken, humanitaire hulp te verlenen, duurzame ontwikkeling te stimuleren en om internationale wetten te handhaven. Voordat er een VN was, was er de League of Nations (Volkenbond), een organisatie die onder soortgelijke omstandigheden werd opgericht na de Eerste Wereldoorlog.
Als de enige echt universeel globale organisatie ter wereld, is de VN het platform geworden om problemen te behandelen die landsgrenzen overschrijden en niet door een enkel land opgelost kunnen worden. Echter raakt de organisatie in veel situaties verlamd door haar eigen overheidsstructuur.
Neem bijvoorbeeld het doel om internationale vrede en veiligheid te waarborgen; hiervoor is de Veiligheidsraad (UNSC) het belangrijkste orgaan en bovendien het enige orgaan binnen de VN met de autoriteit om bindende resoluties aan te nemen. De raad heeft vijftien leden, waarvan er tien op tweejaarlijkse basis worden verkozen en er vijf permanent zijn: de Verenigde Staten, China, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Misschien zie je al waar dit heengaat… Dit waren de grootmachten die als winnaars uit de Tweede Wereldoorlog voortkwamen (of hun opvolgende staten). Permanente leden van de Veiligheidsraad hebben het recht om een veto uit te brengen op enige resolutie die de raad aandraagt, inclusief het aandragen van nieuwe leden tot de VN en nominaties voor de functie van Secretaris-Generaal (de grote baas van de Verenigde Naties).
Dit maakt de VN ineffectief wanneer het gaat om zaken die er echt toe doen. Denk bijvoorbeeld aan het recente conflict tussen Rusland en Oekraïne. Inmiddels zien we langzaam maar zeker wel verandering hierin; zo is recent besloten dat een veto altijd moet worden toegelicht en onderbouwd tijdens de Algemene Vergadering. Hoewel het niet de hervorming is waar veel landen op hopen, is het een kleine en belangrijke stap in de goede richting.
De VN bereikt dingen die andere organisatie niet mogelijk zouden kunnen maken. Zo heeft de mondiale gemeenschap, met de VN aan het hoofd, extreme armoede (mensen die leven van minder dan 1,90 dollar per dag) terug weten te dringen van 1.9 miljard mensen in 1990 naar 735 miljoen in 2015. Dit betekent dat elk jaar 128.000 mensen minder in extreme armoede leven.
Hetzelfde geldt voor het werk van de VN op het gebied van klimaatverandering dankzij de COPS, en vrouwenrechten met bijvoorbeeld de Beijing declaration en de Sustainable Development Goals (SDGs). De VN stuurt de wereld in de richting van meer gelijkwaardigheid, balans en welvarendheid, en dat is iets wat we nodig hebben, ongeacht de duur van de voortgang.
Tijdens mijn laatste dag bij de VN zat ik in de zaal van de Algemene Vergadering toen een groep toeristen langsliep. Hun gids legde wat uit over de geschiedenis van de VN en citeerde Dag Hammarskjöld, de tweede VN Secretaris-generaal: “The United Nations was created not to lead mankind to heaven but to save humanity from the deepest hell”. Misschien is dat wat de VN in ieder geval voor ons doet. En persoonlijk ben ik daar blij mee.
Groetjes,
Enaam
Blog 3: do we still need a UN?
As I was drinking some tea and eating a cronut with a friend in Lower Manhattan, she asked me: “Enaam, in your opinion, do we need the UN?” I chuckled, not because she asked the question, but because it is a question I have been asking myself a lot lately.
In short: we do need the UN with all its many flaws. And ideally we would be able to restructure it.
To answer this properly though, another question should be answered first; why was the UN established and what does it aim to achieve?
The United Nations was established after World War II in an attempt to maintain international peace and security. In addition, the United Nations aims to protects human rights, delivers humanitarian aid, promotes sustainable development and upholds international law. It’s forerunner was the League of Nations, an organization conceived under similar circumstances following World War I.
As the world’s only truly universal global organization, the United Nations has become the foremost forum to address issues that transcend national boundaries and cannot be resolved by any one country acting alone. However, in a lot of situations it has become paralyzed by its governance structure.
Consider for example its aim to maintain international peace and security; the security council (UNSC) is the main body governing this and is the only UN body with the authority to issue binding resolutions on member states. The council has 15 members, 10 that are elected on a 2 year basis per region and 5 that are permanent: United States, China, Russia, United Kingdom and France. You might already see where this is going… These were the great powers that were the victors of World War II (or their successor states). Permanent members can veto (block) any substantive Security Council resolution, including those on the admission of new member states to the United Nations or nominees for the office of Secretary-General (the big boss of the UN).
This renders the UN ineffective on the matters that actually matter the most. We see this with the Russia-Ukraine conflict as a most recent example, and many other cases have preceded. However, a move is being made slowly but surely, where recently it has been decided that veto’s have to be substantiated and explained at the General Assembly. This is not the reform that many countries would like to see, yet it is a tiny and important step in the right direction.
The UN also accomplishes things that other organizations wouldn’t be able to. As a global community, with the lead of the UN, we have been able to decrease extreme poverty (people living with under $1.9 a day) from 1.9 billion people in 1990 to 735 million in 2015. It means that each year 128,000 fewer people were living in extreme poverty.
The same goes for the work of the UN on climate change through the COPs, and on women’s rights with for example the Beijing declaration and the Sustainable Development Goals (SDGs). They put the world in a joint direction for more equality, balance and broad welfare, and we need that. No matter how slow the progress.
During my last day at the UN I was sitting in the General Assembly hall reflecting on my stay, when a tour group passed. The tour leader was explaining a little about the history of the UN and somewhere within his story he quoted Dag Hammarskjöld, the second UN secretary general: “The United Nations was created not to lead mankind to heaven but to save humanity from the deepest hell”. Well, maybe it is doing at least that. And I am quite glad it does.
Warmly,
Enaam
