Op verzoek van Marith Rebel en op initiatief van de Nederlandse Vrouwen Raad was een breed gezelschap van vrouwen op 25 juni 2015 op bezoek in de Tweede Kamer bij Marith Rebel, lid van de PvdA fractie. Onderwerp van gesprek was de aanpak van huiselijk geweld in Caribisch Nederland oftewel de BES eilanden: Bonaire, St. Eustatius en Saba.
Nu de ratificatie van het Verdrag van Istanbul voor Nederland is goedgekeurd in zowel de Tweede Kamer (plenair op 3 juni, stemmingen op 9 juni) als de Eerste Kamer (23 juni), spitst de aandacht zich toe op de ratificatie en implementatie van het Verdrag voor ook Caribisch Nederland. Kunnen vrouwenorganisaties bij de voorbereiding en uitvoering daarvan helpen was de vraag, en is daar samenspel in mogelijk met de Tweede Kamer?
Volgens Marith Rebel is dat zeker het geval. “We zijn het Kamerbreed eens over het belang van het thema. Maar in Den Haag werken wij met grof geschut, wij kunnen niet fine tunen. Het maatwerk daar zijn jullie voor. Belangrijk is dat jullie ons voeden.” Marith wil dat liefst met enige regelmaat (twee keer per jaar), dan kunnen Kamerleden vanuit die input ook vragen stellen aan de bewindspersonen. Tevens beloofde zij de opbrengst van die middag ook te zullen delen met de andere fracties.
En opbrengst was er. Er werden – inhakend op ieders kennis van de BES eilanden en de ervaringen met het thema (huiselijk) geweld en de aanpak – goede en praktische suggesties gedaan.
Algemeen was men ervan overtuigd dat je als je huiselijk geweld op de BES eilanden bespreekbaar wilt maken en aan wilt pakken, je de gemeenschap goed moet kennen, en moet weten van de cultuur. Je kunt niet als Nederlandse overheid iets opleggen en zeggen wij doen het zo in Nederland. Het slavernijtrauma spreekt bijvoorbeeld mee. Je moet weten van gezinnen, families en van man/vrouw verhoudingen zoals er daar tegenaan gekeken wordt.
Daarom was er de suggestie voor het inzetten van rolmodellen/vrijwilligers als ambassadeurs uit de eigen gemeenschap om het onderwerp bespreekbaar te maken. Of: het inzetten van mensen van de BES eilanden die ooit naar Nederland zijn gekomen en het hier ‘gemaakt’ hebben en iets terug willen doen voor hun ‘thuisland’. Die zouden dan getraind moeten worden en wellicht gekoppeld aan een professional of aan een zelfhulporganisatie, zodat zaken direct ook aangepakt kunnen worden.
Het voorbeeld van het Amerikaanse International Visitor Leadership Program werd genoemd. Ook in Nederland zou je een educatieaanbod kunnen doen aan enkele mensen van de BES eilanden om hier een tour langs verschillende professionals te maken en door hen getraind te worden. Marith Rebel was daar enthousiast over en dacht wel mogelijkheden te weten om hier geld voor beschikbaar te krijgen.
Educatie en onderwijs zijn van groot belang. Niet alleen voor de bewustmaking van volwassenen, maar juist ook voor de kinderen op school. Er is nu geen seksuele voorlichting op scholen in Caribisch Nederland. Niemand heeft het erover. Maar kinderen moeten weten over hun seksualiteit, wat hun rol is, wat hun grenzen zijn. Geweld komt niet alleen uit woede, maar juist ook als seksueel geweld.
Als voorbeelden van goede seksuele voorlichting werden de nieuwe methodiek voor seks educatie genoemd die Movisie heeft ontwikkeld in het kader van de We Can Young campagne en de campagnes van Rutgers WPF.
Maar ook de overheid moet iets doen, want als de man wegvalt in een gezin – omdat ie gestraft wordt – is er geen inkomen, dus moet er een uitkering zijn. En het moet ook niet zo zijn dat er een uitkering gegeven wordt aan een vader die z’n eigen kind niet onderhoudt.
Je moet ook kijken naar de economische zelfstandigheid van de vrouwen. Bijvoorbeeld door een microkrediet met verplichting om het weer terug te betalen, maar met het perspectief om uit de put te komen. Die onafhankelijkheidspositie, dat kunnen moeders dan weer overdragen aan hun kinderen. Maar als je economische zelfstandigheid stimuleert moeten er ook banen zijn.
Belangrijk is ook om de verhalen te delen. Dat kun je ‘life’ doen door mensen die situaties van (huiselijk) geweld hebben meegemaakt erover te laten vertellen, zoals in Canada de leden van een daar bekend voetbalteam op scholen deden/doen, of met film, documentaires, toneelstukken. Dat heeft impact en maakt zaken bespreekbaar. Maar het start met snappen hoe een gemeenschap werkt. En eigen mensen inzetten om het bespreekbaar te maken.
Aan de bijeenkomst werd deelgenomen door vertegenwoordigers van: Atria, het College van de Rechten van de Mens, Overlegorgaan Caribische Nederlanders, Stichting Caribische Senioren, Stichting Zorgcocon, NVR lidorganisaties NSA Gendervraagstukken en de VNVA en de Adviescommissie Beleidsbeïnvloeding en Belangenbehartiging van de NVR.
